پیش بینی خودتمایزیافتگی و رضایت از زندگی بر اساس درماندگی آموخته شده و تفکر ارجاعی در دانشجویان

چکیده : هدف کلی پژوهش حاضر پیش بینی رضایت از زندگی و خودتمایزیافتگی بر اساس درماندگی آموخته شده و تفکر ارجاعی می باشد.گروه نمونه شامل 262 دانشجوی دانشگاه آزاد اسلامی لارستان بود که در سال تحصیلی 93-92 در این دانشگاه مشغول به تحصیل بودند.نمونه ی مورد نظر به شیوه ی تصادفی طبقه ای نسبتی انتخاب شد. ابزار مورد استفاده در پژوهش شامل پرسشنامه رضایت از زندگی دینر(1985)،پرسشنامه فرم کوتاه خودتمایزیافتگی اسکورون و اسمیت (2003)،پرسشنامه درماندگی آموخته شده کوینلس و نلسون (1988) و پرسشنامه تفکر ارجاعی ارینگ (2010) بود.برای تجزیه و تحلیل داده ها از شیوه آماری ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون استفاده شد.نتایج این مطالعه حاکی از آن بود ارتباط منفی و معناداری بین تفکر ارجاعی و درماندگی آموخته شده با رضایت از زندگی و خودتمایزیافتگی وجود دارد.از بین سه بعد تفکر ارجاعی،بعد ناکارآمدی ادراک شده قادر به پیش بینی رضایت از زندگی است و بعد تفکر منفی تکراری نیز می تواند خودتمایزیافتگی فرد را پیش بینی کند.